Ένα χειροκρότημα παρακαλώ...

Ένα χειροκρότημα παρακαλώ...
Σκεφτείτε πως ταξιδεύετε αεροπορικώς. Στο αεροσκάφος δεν είστε μόνοι. Χαρούμενα πρόσωπα, στην πλειοψηφία τουρίστες, που μόλις επιστρέφουν από δεκαήμερο χλαπάκιασμα mousaka, Zaziki και πίττα gyros, διάφοροι επιχειρηματίες (ή που θα ήθελαν να είναι) που απλά επιθυμούν να συγκεντρώσουν Miles&Bonus και εσείς. Ο αιώνιος χαλαρός Έλληνας ήρωας, που κατόρθωσε να πακετάρει σε μία μικροσκοπική βαλίτσα ότι αντικείμενο βρέθηκε τυχαία μπροστά του. Αφού τοποθέτησες όπως-όπως τα πράγματα σου στους αποθηκευτικούς χώρους πάνω από το κάθισμα σου, κάθεσαι αναπαυτικά στην καρέκλα σου και περιμένεις την αναχώρηση, η οποία και φυσικά δεν αργεί. Αεροσυνοδοί σου δείχνουν πως θα δέσεις την ζώνη ασφαλείας, που θα βρεις σακουλάκι για να «βγάλεις» ότι φαγώσιμο θα σου προσφέρουν στην συνέχεια και το πιο σημαντικό: που θα βρεις την έξοδο κινδύνου. Κατά την απογείωση δεν θα νιώσεις και δε θα σκεφτείς απολύτως τίποτα, απλά θα κλείσεις τα μάτια σου. Αφού περάσει και αυτό το στάδιο, ένα ηχητικό «μπλιμ» θα σε ενημερώσει πως πλέον μπορείς να αποσυνδέσεις την ζώνη ασφαλείας και να κινηθείς ελεύθερα εντός του αεροσκάφους. Με το χαμόγελο στο χείλη σου προσφέρουν εφημερίδες, περιοδικά, σταυρόλεξα, κουβέρτες, μαξιλάρια, καραμέλες, γλυκά, φαγητό, αναψυκτικά, καφέδες, τσάι ακόμη και τους ολοκαίνουργιους καταλόγους με τη νέα κολεξιόν της Burberry κ.α.. Πάνω στο σημείο δε που νιώθεις σαν τον Πασά στα Μέγαρα, μία φωνή του πιλότου σου αλλάζει κυριολεκτικά τα όνειρα: συνέρχεσαι στην πραγματικότητα των γεγονότων. Η προσγείωση είναι γεγονός. Αφού το αεροσκάφος πατήσει ξανά τις ρόδες του στο έδαφος, διαπιστώνεις κάτι, που δεν περίμενες να το ακούσεις σε αεροπλάνο. Περισσότερο σου κάνει συναυλία του Χατζηγιάννη ή Θεατρική Παράσταση της Ράντου, αλλά είναι πραγματικό: όλοι εκείνοι με τους οποίους συνταξίδεψες, έχουν απλώσει τα χέρια τους και στρώνουν το χειροκρότημα της ζωής τους. Απορείς, νιώθεις παράξενα. Ακολουθεί το κλασικό: «Η εταιρία μας σας ευχαριστεί που την επιλέξατε για το ταξίδι σας και ελπίζουμε να σας ξαναδούμε σύντομα στις πτήσεις μας». Ανοίγεις το ντουλαπάκι, βουτάς με μία κίνηση τα πράγματα σου και ετοιμάζεσαι να βγεις.
Απορώ, η πατέντα του «χειροκροτήματος» στο αεροπλάνο από πού προήρθε; Ποιος ο σκοπός της; Εξορκίζει το κακό μάτι ή μήπως αποτελεί ευχαριστήριο μήνυμα προς τον πιλότο που μετέφερε το κοινό του σώο και αβλαβές; Με την ίδια λογική δε θα έπρεπε να χειροκροτούμε κάθε φορά που βγαίνουμε από λεωφορείο, τραμ, τρένο ή ακόμη και από το Μετρό; Οι οδηγοί αυτοί δεν έχουν ψυχή, στο πηγάδι κατούρησαν;