Μεγάλη Τρίτη

Συναντήθηκα με τον Μιχάλη σήμερα! Ένας εξαιρετικός φίλος από τα παλιά. Μιλήσαμε, φωνάξαμε, γελάσαμε, αρπαχτήκαμε, θυμηθήκαμε, ξαναγελάσαμε. Παντρεμένος ο Μιχάλης. Ώρες ώρες κουραστικός. Μου δείχνει βίντεο στο κινητό. Τρία παιδιά, μικρά...τόσο δούλια. Μένει με την κακιά πεθερά ο Μιχάλης. Μέχρι και τις μπουκιές του μετρά. Η σύζυγος δωδεκαωρία στο γραφείο. Φοβάται μην έρθει το τέταρτο. Με πέθανε στις ερωτήσεις. Μου την μπήκε γιατί άφησα την ωραία Αθήνα. "Τι να έκαμνα?", του λέω. "Να ήσουν πιο επιθετικός και απαιτητικός στην δουλειά σου", μου λέει. Κάγκελο ο δικός σας. Δεν το είχα σκεφτεί.
Μήπως όλα όσα μου συνέβησαν το τελευταίο δωδεκάμηνο δεν ήταν τυχαία? Μήπως ο καλός Θεούλης με ήθελε πιο σκληρό? Και όχι το ευγενικό παιδί της διπλανής πόρτας που του καρφώνουμε και κανά μαχαίρι αμά λάχει? Παιδιά ένα manual. Μία καθοδήγηση. Κάτι.
Θέλω και εγώ να αφήσω το παρελθόν εντελώς πίσω μου, θέλω να βγω, θέλω να χαθώ, θέλω να φωνάξω, θέλω να μουντζώσω, θέλω να διαγράψω ονόματα, ημερομηνίες γενεθλίων, φίλους, εχθρούς. Θέλω την ζωή για μένα και μόνο για μένα! Να με ρωτά ο άλλος "ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ" και να απαντώ: "ΟΥΤΕ ΞΕΡΩ!". 
«ΘΑ ΠΑΤΑΩ ΚΑΙ ΘΑΠΕΡΝΑΩ», όπως το συνηθίζουν όλοι. 
Υπερβολικός. Πατάω μία κατάθλιψη. Φταίει η Κασσιανή με το τροπάριο. 
Καλή μεγάλη εβδομάδα ξένε, αν έχεις κανένα manual για την ζωή, στείλε το και προς εμένα.